Başarılı oyuncu Hande Ataizi, Hakan Gence'nin programına konuk oldu. Ataizi, çocukluk travmalarından geçmişe damga vuran magazin çıkışlarına kadar her şeyi anlattı.
İşte Ataizi'nin açıklamaları:
* Hepimiz bir kişiliğiz hepimizin kendine ait renkleri var. Renklerimizi prototipe indirdiğimiz zaman biz bizlikten çıkıyoruz. O zaman mutsuz bir kişilik oluyorsun. Bu benim gibi karakterler açısından çok da mutluluk verici bir şey değil. Ben bundan ödün vermedim.
* Mutlu ve keyifli bir yaşam benim hedefim her zaman. Oğluma da hep onu söylüyorum ve kendin gibi olmak...İstediğin mesleği özgürce seçebilmek, kendi kararlarının bedellerini kendin ödemecesine bir yol seçebilmek bence sana mutluluğu getiriyor.
* Ben bedel ödedim mi? Evet ödedim. Göz önünde olmaktan kaynaklı bir bedel ödüyorsun. Ben bu mesleği seçerken hiçbir zaman kalabalıklar arasında imzalar alınsın niyetiyle girmedim. Gerçekten oyuncu olmak istediğim için bu mesleğe girdim. Konservatuar okudum falan...
* Çok göz önünde olunca her hareketin objektif altında oluyor. Yediğin, içtiğin, düştüğün... Sürekli izleniyor hissi insan sağlığı açısından çok da iyi değil. Otokontrollü bir halim var. O yüzden çok büyük bir savrulma yaşamadım.
* Bir kitap yazıyor olsam, ismi ne olurdu bilemedim ama yaşadığım trajedileri mizah diliyle aktardığım, gözyaşıyla gülümseme arası bir şeyler yazardım.
* Babamı hiç tanımamış olmam bir trajedi esasında. Baktığında küçücük bir kızın hayatını değiştirecek şeyler yaşamışım. Sıkıcı bir hayatım olmadı.
"BABAMI EN SON GÜLHANE PARKI'NDA GÖRDÜM"
* 7 yaşına kadar babamı gördüm. En son 7 yaşında Gülhane Parkı'nda gördüm. Finalimiz oldu. Bir de 17 yaşında nüfus cüzdanıyla alakalı bir durum olmuştu. O zaman karşılaştı. Duygu bağı gelişmediği için bir yabancı olarak algıladım. Kardeşimle biz anneciyiz. Anne bizim için çok önemli. Ben yaşamadığım için babayla alakalı mevzular bana uzak geliyor.
* Bir üvey babam oldu. Üvey de demeyelim aslında bana çok emek verdi. Fakat hiçbir zaman annemle uymadılar. Değişik bir şekilde sonlanan bir durum oldu. 27 yaşındaydım. Kardeşim 10 yaşındaydı. Dedim ki "bu hayatta baba konusunda şanssızım demek ki..."
