‘KORONA’DAN DAHA ÖNEMLİ BİR VİRÜS

Bugün aslında korona dolayısıyla ülke olarak güçlü ve zayıf yanlarımız ile doğrularımız ve yanlışlarımızı yazmak istiyordum.

Ama bunu ikinci bir yazıya bırakmak istiyorum. Çünkü bana göre ülke zaten uzun bir zamandır süregelen ve bu dayanışma döneminde bile devam eden ve de virüsten daha beter olan bir tehlikeyle  karşı karşıya.

Bu tehlikenin adı kutuplaşma, karşıdakini düşman görme, ona tamamen kapalı olma.

Bu önce kişileri düşmanlaştırmayla başladı. Yani, tıptaki adı Ad Hominem  ‘Kişiye Saldırı’ olan bir hastalıkla başladı. Yani kişinin ortaya atığı fikri veya öneriyi değerlendirmek, anlamaya çalışmak ve yararlı yönlerini almak yerine, fikir sahibine saldırmak, sadece o söylediği için, şahsa saldırarak, söylenen fikri yok saymak olarak  yürüdü.

Ve devamla ‘niyet okuma’ girdi devreye. Bu da kişinin söylediğinden öte, aslında çok kötü amaçlar taşıdığını, söylediği veya yaptığı doğru bile olsa, bunun arkasında mutlaka kötü bir amaç sakladığı hakkında peşin hüküm taşımak, deneni dinlememek, her koşulda karşı çıkmak olarak devam etti.

Bunlar birer hastalıktır ve virüsten beterdir. Toplumları, devletleri iflah olmaz noktaya sürükler, parçalanmanın, yok olmanın nedenlerini oluşturur.

***

Peki bu hastalık topumun hangi kurumunda başladı ve nerelere doğru yayıldı?

Bunun bir tek yanıtı var sevgili okurlar; siyaset kurumunda başladı, siyasal üslup değişti  ve tüm kamuoyu yönlendiricilerine doğru hızla yayıldı.

Oysa 70’li ve 90’lı yıllarda yaşananın aksine 2000'li yılların ilk yarısında hemen hemen tüm sivil siyasal yapıların ve sivil odakların anlaştığı bir konu vardı; 'Siyaseti sivilleştirmek ve siyasal kültürü değiştirmek gerekir' diye.

Çünkü siyasetin bizde 'sivil bir kavram' olmadığı, askeri-merkezi bir karakteri olduğu, siyasi partilerinde sivil toplumun bir uzantısı olarak değil de askeri toplum modeline göre organize edildiği ve bunu 12 Eylül anayasası ile siyasal partiler yasasının daha da kurumlaştırdığı konusunda hemfikirdik.

Ayrıca hem siyasal partilerin hem de 'siyasal dilin çatışmacı bir karakter taşıdığını  ve politikaları çatışma kültürüne göre organize ettiğini' de biliyorduk.

Türkiye siyasal kültürünün, diğer partileri 'düşman' olarak görüp, uzlaşma modeline kapalı davrandığını, es kaza uzlaşanlar olursa, onları işbirlikçi, korkak ve kişiliksiz olarak gördüğünü,  'kendi tarafının cahilini karşı tarafın aliminden daha üstün gören bir anlayışı' olduğunu;

eleştiriyi; yıpratma, özeleştiriyi ise, acizlik olarak yorumladığını, bu nedenle merkezin ürettiği politikalara karşı eleştirinin yasak olduğunu  hepimiz biliyorduk.

Ayrıca Türk siyasal kültürünün nesnel gerçeklere göre değil, subjektif niyetlere göre davrandığını ve  tüm bunların değişmesi gerektiği konusunda hemfikirdik.

Ne olduysa, 2010’ların ikinci yarısına doğru ,  hemfikir olunan tüm bu tespitler, bir anda çöpe atıldı, eski siyasal kültür katmerleşerek, siyasal tarihimizde eşine ancak birkaç kez yaşanmış olan, ‘tarafları düşman görme’ politikası egemen oldu.

Ve bu konu siyaset tarafından öyle çok öyle vurgulu kullanıldı ki, buna toplumun bir bölümü sahici olarak inanmaya başladı.

***

Bu nedenle, bana göre ülkemiz için  korona virüsünle mücadele kadar önemli olan bir virüste bu.

Koronayı mutlaka yeneriz, ilacı bulunur, aşısı bulunur.

Ama bu virüsü nasıl yeneceğiz, bunun ilacı, aşısı var mı?

Aklıma gelen tek  ilaç, siyasal uslubu yumuşatmak, tek aşı,  karşıyı dinlemek, anlamaya çalışmak.